Inhoud

Mijn werk, mijn ideeën ontstaan vanuit mijn verzamelingen, foto,s krantenartikelen, teksten, enz. Zelf verbind ik de foto met herinnering en het letterlijk stilstaan van dat moment, het stilstaan van de tijd, en het verliezen van die tijd. Mijn fotografie gebruik ik voornamelijk als notitie, een herinnering om het moment vast te houden. Verder verzamel ik ook foto,s uit de jaren 50. Die periode lijkt al een eind achter ons te liggen maar is toch nog heel herkenbaar. Fotoalbums bewaar je als persoonlijke herinnering met zijn eigen geschiedenis, verhaal en personen. Maar fotoalbums blijken ook uniform te zijn, met dezelfde soort babyfoto's, klassen foto's, gezin - en familie foto's. En voor iedereen is het een herinnering die een verleden laat herleven en beleven, de individuele herinnering. De foto"s registreren van iets, ergens, toen, markeren een moment, herinneringen overschrijden dat. De herinnering abstraheert de gebeurtenis, de overtollige details worden weggelaten waardoor de essentie overblijft. De foto's en fotoalbumss "het collectieve geheugen"zijn de aanleiding geweest tot het maken van serie schilderijen, met als titel: verloren jeugd. Schilderijen, vierkant van formaat, lengte nog breedte is bepalend. Lege gezichten, waar iedere identiteit ontnomen is. Close-ups, naar je toegetrokken en uit zijn omgeving los gezogen. De close-up intimideerd en heeft een confronterend effect, en dat was wat ik zocht. Beelden, intiem, of de illusie ervan, combineren met onbehaaglijkheid. Naarmate het isoleren van een herkenbaar figuur toe neemt en het verhalende karakter afneemt, wordt de neiging tot interpreteren aangewakkerd. De titel geeft het werk soms een richting.

Werkelijkheid en verbeelding zijn soms moeilijk te onderscheiden. Zeker als ze hand in hand gaan in mijn werk.Maar ergens tussen de verbeelding en werkelijkheid ligt de waarheid opgeborgen. We kunnen haar alleen maar benaderen met voorzichtige blikken. Zoals we soms de opvallende karakteristiek plotseling opmerken, als we langs een gezicht heen kijken.

Herinneringen die verdwijnen. Voor mij is het een zoeken naar het moment van het "er zijn" en het "verdwijnen". Een synthese in beeld aangaan. Een beeld die nieuwe herinneringen oproept.